Vertrek

Om 03.45 gaat de wekker, Aad komt me om 04,30 uur ophalen omdat ik om 08.00 op Schiphol moet zijn. In verband met de stakingen in het regiovervoer en mogelijke gladheid gaan we op tijd weg. Gelukkig maar want als ik op schiphol een sjaal uit mijn koffer wil pakken, mijn jas ligt al in de auto, is die met geen mogelijkheid meer open te krijgen. Eerder lukte het probleemloos. Het is maar goed dat het zo vroeg is. We vinden het servicepoint waar koffers verkocht worden en sloten. De dame van de winkel kan me niet helpen en wanneer ik om een schaar vraag om dan maar de rits te slopen en een nieuwe koffer te kopen, verwijst zij me naar de douane, die hebben een sleutel om deze gecertificeerde sloten open te maken. We gaan op pad om het kantoortje of de balie van security te vinden. Die vinden we niet maar we zien wel iemand lopen van security en wanneer we hem uiteindelijk inhalen en hem aanspreken zegt hij letterlijk maar dan moet ik helemaal teruglopen. Deze heeft er duidelijk geen zin in en dat zeg ik ook tegen hem maar wacht zijn antwoord niet af. Hij gaat vast een flitsende carrière tegemoet met deze instelling. In vertrekhal drie spreken we een medewerker van Schiphol aan en deze begint in eerste instantie uit te leggen hoe we bij gevonden voorwerpen moeten komen, de douane zit hier namelijk vlak achter. Dan besluit hij met ons mee te lopen. Hij legt de situatie uit aan de medewerker daar en in eerste instantie is hij wat aarzelend maar besluit er toch een telefoontje aan te wagen. Wanneer de douanier het verhaal gehoord heeft pakt hij twee kleine sleutels van zijn riem, hij pakt er een en zegt deze zou het moeten zijn en binnen twee seconden is het slot open!!!!!! Pppppppffffff wat een opluchting. Het enige wat ik nu hoef te doen is een hangslotje kopen zodat ik mn koffer af kan sluiten. We gaan terug naar het servicepoint en daar laat ik het slotje inregelen want het slot van de koffer vertrouw ik niet meer. Tis tijd voor thee om de adrenaline wat te laten zakken. De incheckbalie is op tijd open. Gisteren probeerde ik online in te checken en na het kopen van mijn stoel, ik wilde een andere plek, liep het systeem vast. Wel betaald en op papier een bevestiging van het ander stoelnummer maar in het systeem kon ik niet verder komen. De dame aan de balie kon mij niet verder helpen en het enige wat er op zit is om eventueel van plek te ruilen met diegene die aan het gangpad zit. Nou dan probeer ik dat maar. Naast me is het beroerder. Daar hoor ik dat de papieren van het visum niet kloppen. Diegene heeft de mail uitgeprint en komt hier niet mee verder. Ik had hetzelfde gedaan en deze was probleemloos geaccepteerd. Onduidelijk waar het probleem dan zit. Op het eerste stuk heb ik een plekje bij het raam, naast me komt een jongeman zitten, hij is duidelijk nerveus en lijkt de aanwijzingen van het personeel ook niet goed te begrijpen.  Daar word ik een beetje zenuwachtig van. Hij kijkt veel op zijn telefoon en prevelt wat. Opvallend is dat hij hoewel zijn inflightsysteem uitstaat hij er regelmatig op tikt alsof  het werkt. Wanneer we wat eten krijgen, krijgen we ook wat contact. Hij tikt me op de schouder en vraagt of ik zijn vlees wil. Ik bedank hem ik heb genoeg  aan mijn eigen portie en bied hem mijn broodje aan dat hij accepteerd. Wanneer later voor de landing het landingsgestel uitklapt is dat voelbaar en ik zie hem kruisjes slaan. Ik probeer hem wat gerust te stellen door hem uit te leggen wat er gebeurd. Hij is er duidelijk niet gerust op. Wanneer we uit kunnen stappen is hij eerder weg dan ik maar hij draait zich nog een keer om en met een grote grijns van opluchting zwaait hij naar me.

Istanbul Airport is saai, een grote lange gang met winkeltjes waar ze allemaal hetzelfde verkopen, drank, sigaretten en snoep,heel veel snoep. Ik heb alleen een flesje water gekocht wat verrassend goedkoop was nog geen €1,40. Het boarden begon later dan gepland en daarom vetrokken we ook later, door een gunstige wind waren we om 05.00 op New Dehli. Deman aan het gangpad wilde gelukkig ruilen, al was het niet van harte waardoor ik iets meer bewegingsvrijheid had. Nauwelijks geslapen sloot ik achteraan in de rij aan voor customs............. Ik moest met de roltrap naar beneden en bovenaan de trap overzag ik een ruimte van een voetbalveld dat zwart zag van de mensen. De rij waar ik in stond stond naast de rij die eigenlijk de rij was dus ergens in niemandsland. Toen een stuk doorgelopen en in een rij kunnen gaan staan. Bij elkaar heeft het een uur geduurd voordat we door customs waren en met mijn mail van het visum probleemloos mijn stempel in mijn paspoort gekregen. Mijn koffer was al van de band gepakt en de reisleider van Sawadee stond ons netjes op te wachten om ons naar de bus te brengen. Buiten leek er een dike mist te hangen, smog van alle houtvuurtjes, die goed te ruiken waren. Het verkeer in Dehli is hectisch mar de reis naar het hotel verliep voorspoedig. Na een ontbijtje nog even wat geslapen want om 12.00 uur staat de eerste excursie gepland. Maar daar vertel ik later over............