New Delhi

Na een goeie nacht slaap die best wat langer had mogen duren lopen we naar de bus die op dezelfde plek staat waar we hem gisteravond hebben achtergelaten. De chauffeur en bijrijder hebben waarschijnlijk in de bus geslapen. We vertrekken naar de Sikh Temple. Een prachtig bouwwerk wat streng beveiligd wordt door de Sikh zelf. De Sikh zijn eigenlijk krijgers en dat is nog te zien aan niet alleen hun uitrusting maar ook hun grote en sterke voorkomen. Uit geloofsovertuiging scheren zij zich niet maar trimmen hun baarde laten zij hun haar groeien. Het zijn vaak grote grote, sterke en vooral ook trotse mannen. Ik kan de vrouwen niet onderscheiden van andere Indiase vrouwen. De tempel is werkelijk prachtig.

 Op het binnenplein van de Sikh tempel.

Er mogen alleen op het buitenterrein fotos gemaakt worden en er zijn veel mannen om de boel in de gaten te houden, ze houden er strikt toezicht op en buiten dat deze tempel is volop in gebruik en ik vind het respectloos om dan foto's te gaan maken. Bovendien die Sikhmannen zijn best imposant.  Binnen in de tempel wordt er gezongen waarschijnlijk op een bandje en staat er iemand met  een soort plumeau te zwaaien. Later blijkt hier het heilige boek onder te liggen. Op het moment dat Guru Mannak ( de eerste leider)  stierf had hij in de gaten dat er ruzie zou ontstaan over zijn leiderschap en heeft besloten dat het heilge boek de leider is die gevolgd moet worden. Sindsdien ligt dit in een gouden sarcofaag.

Er zitten allemaal mensen op de grond en buiten het gezang is het stil op een enkel kind na die het moeilijk vind om stil te zijnnen te zitten. Ook  onze gids neemt plaats en gaat in gebed, eerder had hij al gezegd dat hij een Hindoe is. Iereen komt binnen en gaat op een moment dat het hen uitkomt en waarschijnlijk gaat dit ook de hele dag zo door. Op het moment dat de mensnen over  de drempel stappen om de tempel weer verlaten raken zij met hun handen of sommigen met hun hoofd de drempel aan. De gids verteld dat dit uit respect is. Ik zie zelfs iemand die met zijn voorhoofd over de drempel wrijft.

Buiten is de heilige bron die genzende krachten heeft en de water vooorziening voor de mensen in de omgeving is. De hele tempel voorziet mensen van voedsel. Hier in New Dehli worden er dagelijks tienduizend mensen die het nodig hebben. Dit wordt allemaal gefinancierd uit giften en de gids vertelde dat als de giften nu op zouden houden er voor de komende 10 jaar voldoende geld is om door te gaan. In Amritsa (Punjab) worden dagelijks 100.000 mensen gevoed. Er zijn een tempel in Rotterdam, Den Haag en twee in Utrecht.

 De buitenbron.

De keukens van dit complex zijn imposant en worden gerund door allemaal vrijwilligers  en de ruimtes zijn imposant en de geuren héérlijk.

Ik ben onder de indruk van de manier waarop dit allemaal gerund word, de vrouw die ons begeleid is ontzettend vriendelijk, iedereen die aan het werk in de keuken is aardig.

De dames moeten hun hoofd bedekken en de mannen hun blote benen wanneer ze shorts dragen. Ik krijg van haar een omslagdoek die past bij mijn bloesje. Maar ook de basis van het Sikhgeloof, helpen waar je kunt en klaar staan voor anderen ontroert me.

Van de Sikhtempel  gaan we naar Hamayuns Mausoleum, nog steeds binnen Dehli. Nasiruddin Muhammad Hamayun was keizer van het Mogolrijk en regeerde tussen 1530 en 1540 en opnieuw tussen 1555 en 1556. Zijn mausoleum is gebouwd in een groot park en word ook nu nog goed onderhouden. Ook hier zijn er weer grote waterpartijen in de vorm van kanalen en is de grote rijkdom zichtbaar. Er zijn bijgebouwen voor zijn echtgenotes en zijn  kinderen. Opnieuw treft mij het grote contrast tussen arm en rijk, dat was toen en dat is nu en waarschijnlijk gaat het nooit veranderen. Het gebouw is mooi maar zegt me niet zo veel. Deze bouwwerken zijn  een mix van islamitische invloeden en hindoe bouwstijl, dit is te zien aan de afbeeldingen van dier en de open lotus (Hindoe) en de symmetrie van het gebouw (Islam).

Na het bezoek aan Hamayuns Mausoleum gaan we verder naar de grootste minaret van India een gigantisch bouwwerk dat 72 meter de lucht in gaat. Ook hier weer invloeden van de Islam in het bouwwerk. De groep word afgeleid doordat er een grondeekhoorn alle aandacht opeist, grappige diertjes maar ook met scherpe nageltjes die ik liever niet in mijn benen heb dus hou ik een beetje afstand. Wel probeer ik hem op de foto te zetten maar te klein en te snel helaas. Wat wel grappig is, er wordt een  minaret gebouwd met een gigantisch bouwwerk eromheen alsof het niet indrukwekkend genoeg is. Om binnen te komen regelt de gids de toegang kaartjes, je krijgt een muntje waarmee je binnenkomt. Dit muntje moet je bewaren en gooi je in de gleuf om het tourniquet te openen om naar buiten te kunnen. Ook moeten we regelmatig door een detectiepoort en worden we ook vaak gefouilleerd. Scherpe voorwerpen, aanstekers en zelfs lippenstift zijn verboden. Soms mag je als vrouw ook je lippen niet gestift hebben. Onvermijdelijk zijn de mensen die iets proberen te verkopen. Soms zijn ze best opdringerig en moet je duidelijk zijn dat je niet wil. Kleine kinderen worden ingezet bij het bedelen. De gids zegt geen geld geven, vaak zit er een bende achter die het gelijk weer afpakt. De gids regelt onze lunch, hij besteld dan ergens eten en deelt dat uit voor de lunch samen met wat fruit. Wanneer er eten over is geven we dat aan bedelende kinderen, die kunnen het goed gebruiken.

De laatste stop van vandaag is het oorlogsmonument. India en Pakistan zijn in 1947 onafhankelijk geworden en hebben onder het Britse Koninkrijk meegevochten in de grote en tweede wereldoorlog. Er zijn 84.000 soldaten van het British Indian Army tussen 1914 en 1921 gesneuveld. Daarnaast zijn  er in de Derde Anglo-Afghan oorlog nog eens 13.300 soldaten waaronder ook Britse officieren omgekomen. Al hun namen staan in deze India Gate gebeiteld. Net zo indrukwekkend als de India Gate is de mensenmassa die hier is. Er is een marktje waar niet alleen etenswaren worden verkocht, maar ook speelgoed en allerlei andere snuisterijen.

Wanneer we de bus uitstappen hoor ik een bekend geluid wat ik wel herken maar niet direct thuis kan brengen. Het blijkt een slangenbezweerder te zijn met een cobra die ineens en heel snel naar de man uithaalt. Gelukkig voor de man zijn de giftanden van de slang verwijderd. Voor de slang wat minder gelukkig. De gids had de man al geld gegeven zodat we foto's konden maken maar hoe het dan werkt in India is toch je mandje omhoog houden en pissig reageren als niemand van de groep iets geeft.

Intussen ben ik best moe maar we gaan de stad nog in Connaughtplace is een groot en modern winkelgebied waar alles wat je maar kunt bedenken in luxe winkels te koop is. Het voordeel hiervan is, is dat er een bank is waar ik wel kan pinnen. Ik had euro's van een groepsgenoot kunnen lenen en had die omgewisseld bij de gids dus zat niet zonder maar het gaat wel hard. Met 20.000 rupee rijker en ongeveer 235 euro armer stap ik de bank weer buiten. Het nadeel van zo'n  modern centrum is dat er veel heel veel mensen op af komen. New Delhi kent ruim twee miljoen inwoners en het lijkt wel alsof ze er allemaal zijn. De gids loopt voorop en het enige wat je kunt doen is zijn gele overhemd volgen. Gelukkig is hij een grote man maar het kost moeite om bij te blijven en als er iets is wat ik hier niet wil is gids en de groep kwijtraken. Dat gebeurd gelukkig niet. Iedereen is moe en we besluiten te gaan eten.

We lopen nog een flink stuk verder in gelukkig minder druk gebied. Wel lijkt het alsof de gids niet goed weer waar hij naartoe gaat. Op de hoek van een straat ontmoet hij twee net geklede mannen en de gids loopt achter hen aan. Wanneer de buurt minder word, word ik achterdochtig. Kent de gids deze mannen, worden we niet een steeg ingelokt en beroofd om voor dood of erger  achtergelaten te worden?  Ik loop naar voren tot ik bij de gids ben en vraag aan hem of hij deze mannen kent. De gids vertelt dat hij ze kent en dat zij voor corona een goed lopend restaurant hadden en dat hij ze heeft gebeld. De gids wist niet waar hun huidige restaurant precies is en heeft hen gevraagd ons op te komen halen. Ik ben enigzins gerust gesteld maar blijf wel opletten waar we heen gaan. Pas als ik in het restaurant zit ben ik weer helemaal op mijn gemak. De bediening is vriendelijk maar hoe zal ik het zeggen niet heel vlot en meedenkend. Bij een persoon uit een groep van twintig een drankje opnemen is niet heel efficient. Ik moet er lang op wachten en drie keer om vragen maar mijn eten is heerlijk en het koude bier na zo'n lange en vermoeiende dag misschien nog wel beter. De bus staat gelukkig dichtbij en ik plof in mn bed. Morgen vetrekken we op tijd naar Agra.