Agra.

We zitten om 08.00 uur in de bus en iedereen is blij dit hotel en deze buurt te kunnen verlaten. Onderweg zie ik op een flatgebouw de afbeelding van Mahatma Ghandi, dat vind ik dan wel weer mooi.  De gids heeft ons bier in de bus beloofd en ergens halverwege in een dorpje gaat de bus naar de kant om kingfisher het plaatselijke te kopen. Helaas rijd hij hierbij zijn linker voorband lek, er ligt iets in de goot. Ik hoor zeggen glas en dan kan het vervelend worden. We gaan rijden en de groep weet niet waarheen. Het blijkt maar een klein stukje te zijn want schuin aan de overkant zit een garage. De helft van de groep staat buitenen de andere helft van de groep zitnog in de bus. De chauffeur heeft een manusje van alles bij zich. Raoul helpt met alles, helpt ons uitstappen, de koffers in en uit de bus, deelt water uit en rommelt met de microfoon zodat deze werkt. Nu duikt hij met de krik onder de voorkant van de bus en moet handmatig de bus opkrikken. Het is duidelijk te zien hoeveel kracht dit kost. Ik vraag de rest van de groep uit de bus te komen. Intussen is er ook een roep van de natuur en even verderop is een restaurantje. We gaan met een aantal naar het toilet. Ik koop nog maar een blikje cola, het voelt ongemakkelijk om zo weg te lopen. Wanneer ik terugkom bij de bus en de band is gerepareerd, er blijkt een binnenband in te zitten die gemaakt kan worden, geef ik het blikje aan Raoul, die heeft wel iets verdient. Het wordt in de koelkast van de bus bewaard.  Volgens mij begrijpt Raoul niet dat het voor hem is en ik vraag de gids te vertalen.

Wanneer we vertrekken missen we twee groepsleden, de gids ziet hen in de verte en we rijden hun kant op om hen op te pikken en natuurlijk geeft hij de chauffeur de opdracht om door te rijden terwijl wij zwaaien, ze kunnen het hebben.

We zouden zowel het rode fort als de Taj Mahal bezoeken vandaag maar door het oponthoud van de lekke band rijden we als complete groep direct door naar de Taj Mahal. Ook hier weer de gebruikelijke veiligheidsmaatregelen, de verkopers en dit keer komen we ook apen van dichtbij tegen. Wat voor ons loopt een gezin met een tienerdochter die iets in haar hand heeft, ik kan niet goed zien wat en de aap belaagt haar. Terrecht springt ze aan de kant om hem te ontwijken en wanneer ze laat vallen wat ze vast heeft grist de aap het snel van de grond en laat het meisje gelukkig verder met rust. Ze krijgen echt wat ze willen die apen. Er stonden ook borden geen oogcontact met de apen maken, waarschijnlijk ervaren ze dit als bedreigend en kunnen ze aanvallen. Laat maar met die apen. Er zijn ook veel zwerfhonden en wanneer we op onze kaartjes en het muntje wachten zie ik een teefje met al drie vrij grote jongen. Ze is er slecht aan toe, heeft flinke wonden en ziet er uitgemergeld uit. Het is verdrietig om te zien. Een jongen duidelijk spastisch en ook mentaal beperkt komt heel vrolijk strompelend gedag  zeggen en is helemaal blij als we terug zwaaien. De lippenstiften worden weggelegd, we krijgen van die blauwe overschoenen uitgereikt en  gaan naar binnen. Steevast sta ik in de verkeerde rij. Ik vergeet gewoon om op te letten dat ik aanmoet sluiten bij de dames. Dit heeft te maken met het fouilleren wat regelmatig gebeurt en dat heb ik ook liever door een vrouw dan door een man hoewel er voor mij toch  geen kamelen meer geboden zullen worden ben veel te oud. In Egypte (1986) was ik nog drie ezels en een kameel waard, nou ben inmiddels flink gedevalueerd. 

Waar ik niet aan kan wennen is de positieve discriminatie de rij voor buitenlandse toeristen is steevast korter dan die voor de Indiers zelf. Ik kan alleen niet anders dan me aanpassen. De Taj Mahal is groot, indrukwekkend en prachtig. We hebben tot half zes geldig een geldig toegangsbewijs,  want de kaartjes zijn drie uur geldig en anders is het nogmaals de entreeprijs betalen, ze weten hier echt wel wat ze doen.

 Met het uur veranderd de kleur van de Taj Mahal van hard wit naar zachtgeel en ze blijft prachtig. De Taj Mahal wordt ook de love tempel genoemd omdat deze tempel (mahal) gebouwd is door Shah Jahan, de vijfde heerser van  het mogolrijk voor zijn overleden vrouw die in het kraambed stierf bij de geboorte van hun veertiende kind. Hier worden ook heel wat trouwfoto's gemaakt.

Oorspronkelijk was de Taj Mahal ingelegd met goud en edelstenen maar die zijn er later uit geroofd door een andere overheerser. Het lichaam van Shah Jahan is later bijgezet. Ook hier weer de symmetrisch aangelegde tuinen met de Diana bench. Het bankje waar princes Diana bij haar bezoek op heeft gezeten. Ik heb er ook plaats op mogen nemen. Iedereen heeft wek eens plaatjes gezien en het verhaal gehoord maar de schoonheid is eigenlijk niet in een foto te vatten. Het is niet voor niets een van de wereldwonderen.

Vanuit de Taj Mahal terug in de bus en omdat ik toevallig voorin zit zie ik een jongen van een jaar of twaalf achter de gids de bus in lopen. De gids kent deze jongen al zijn hele leven en omdat zijn vader is omgekomen bij een ongeluk moet hij meehelpen de kost te verdienen en verkoopt hin souvenirs. We zijn  niet verplicht iets te kopen maar de meesten kopen wel iets. Ik koop een sleutelhanger met een olifant en een aantal koelkastmagneten. Er is nog wat van de lunch over wat hij meekrijgt en van Raoul krijgt hij een bekend blikje cola.

Dan gaan we zelf eten en worden we afgezet bij een heel wat beter hotel dan de eerste twee nachten. Ondanks een bruiloft onder mijn raam val ik als een blok in slaap.