Jaisalmer

Het ritme van een reisdag zit er goed in. Voor de wekker van zes uur ben ik al wakker, komt misschien ook omdat ik ook al dagen met het licht aan slaap omdat al die licht knopjes buiten de hotelkamer zitten en ik mn nek niet wil breken in het donker. De groep is meestal op tijd voor het ontbijt om zeven uur maar de keuken vaak niet. Aditye zit ze dan achter de vodden zodat we dan toch rond acht uur kunnen vertrekken.  Zo ook vandaag allen kwam iemand er rond half negen achter de kaas nog in de koelkast te hebben laten liggen. De hele bus weer terug om een pond kaas te gaan halen, hoe dan??  Buiten het programma om bezoeken we vandaag ook nog een school. Het onderwijs en eten is gratis en voor sommige kinderen is dit de enige maaltijd op een dag. Wanneer we daar aan komen staan de kinderen strak in het gelid met een arm voor zich uitgestrekt.

Ik kreeg er de kriebels van en ik was niet de enige zoveel leek het op de hitlergroet. Daarna werd er nog wat gezongen door de kinderen en werden we welkom geheten door de principal van de school. De gids vertelde dat het volkslied gezongen werd. De kinderen gaan elke dag het terrein over om schoon te maken een goede gewoonte.

Er werden twee meisjes naar voren geroepen die hun naam zeiden maar dat is niet te verstaan en ook niet uit te spreken. We mochten rondlopen en de lokalen bekijken. Rechthoekige blokken met een groot bord, uitsparingen in de muur waarin schoolspullen werden bewaard. In de kamer van de staf een vitrinekast met wat schriften en boeken. De kinderen zijn in uniform en er wordt gemengd lesgegeven. De jongsten zijn zes en er zat echt een prulletje tussen, een jochie dat geen of nog geen uniform had, zat met grote angstige ogen om zich heen te kijken. De fotos heb ik zo stiekem mogelijk gemaakt, ik wilde niet dat het op apies kijken zou gaan lijken. De kinderen hebben van maandag tot en met vrijdag les en op zaterdag is er een programma gericht op sport en persoonlijke ontwikkeling. Ik werd aangesproken door een van de stafleden en ik schrok van het niveau van het Engels dat deze meneer sprak en dacht nou als deze man de kinderen Engels moet leren komt er niet veel van terecht. De kinderen die mij aanspraken,  wilden mijn naam weten en waar ik vandaan kom, spraken bijzonder goed Engels.  In een van de klaslokalen hing een tekening die alles zegt over de kansen en positie van meisjes en vrouwen in India. Het raakte me en zegt alles.

Verder gaan we weer. We rijden in noordwestelijke richting en langzaam veranderd de begroeiing van groen naar droger en met minder begroeiing. De velden waar gewassen op worden verbouwd worden goed verzorgd want die zijn groen. Er wordt mosterdzaad verbouwd die hebben gele bloemetjes, wheat en voer voor de koeien. Die beesten lopen overal en poepen ook overal. Heilige koeien en holy shit. De chauffeur moet regelmatig flink in de remmen omdat er dan ineens een kudde geiten de weg oversteekt.  We zien ook steeds meer kamelen of eigenlijk zijn het dromedarissen want maaar een bult maar iedereen heeft het over kamelen. Hoewel we voornamelijk op tolwegen rijden zijn deze te vergelijken met onze 80km wegen maar dan slechter van kwaliteit zonder belijning of vangrail. Ondanks dat het vaak chaos lijkt op de weg zit er wel een bepaald patroon in. Als je inhaalt toeter je, he ik kom eraan. Links heeft voorrang en inhalen doe je rechts. Op de grote wegen is dat vrij overzichtelijk, in de stad met brommers en tuktuks is de chaos groter.

Vanaf een uur of vijf hebben we de tijd vrij te besteden en we gaan op zoek naar een plek om de zonsondergang te zien. Dat zou mogelijk moeten zijn vanaf het fort. We pakken een tuktuk en lopen het sfeervolle centrum in waar het fort staat dat in tegenstelling tot de vorige forten die we hebben gezien nog bewoont wordt. Overal zijn huisjes, winkeltjes, cafeetjes en restaurants. We vragen de weg en komen bij de buitenmuur van het fort terecht maar dan aan de binnenkant. Het uitzicht is prachtig maar hier ligt zoveel troep en viezigheid dat we niet in het donker terug willen lopen. We zoeken een restaurantje in eerste instantie om wat te drinken en als het bevalt ook wat te eten en komen terecht bij Sunset Palace een plek uit de 1001 en 1 nacht sprookjes. Kussens op de vloer om op te zitten of liggen een lage betonnen rand met uitzicht over de stad en een zonsondergang. Het is wat heiig maar de temperatuur is superduper zou de ober zeggen, een leuke spontane gast voor wie niets teveel is. Het eten is heerlijk en hij belt zijn broer die tuktuk driver is om ons op te pikken.  We moeten naar een pleintje en hij brengt ons er lopend heen. Superduper is blijkbaar populair in de familie want zijn broer zegt het ook. Morgen een bezoek aan het fort en ik weet nu al dat het leuk word.