Bikaner

Het hotel ziet er prachtig uit kamers met groen marmer op de vloer en in de hele badkamer. Alleen helaas geen warm water. Dat is wel lekker verfrissend. Om half negen vertrekken we richting de ratten tempel Rashnok. Het is een tempel dus schoenen uit. Ik loop hier liever niet op mijn blote voeten rond want er zijn dertigduizend! ratten in de tempel. Er wordt gezegd dat ze over je heen lopen dus ik ben voorbereid. Ik heb een lange broek aan en in het vliegtuig kregen we sokken, die trek ik over de pijpen heen zodat ze niet in mijn broekspijpen kunnen klimmen. Een hoodie met lange mouwen beschermt mijn armen en mijn nek. Inmiddels is het ruim 20 graden. Ze hebben er een feest van gemaakt de tempel staat op een plein en er staan allemaal kraampjes met etenswaar omheen. De rat is heilig dus die moet gevoerd worden en dat doen ze met overgave. In heel India heerste de pest behalve in Rashnok en de Indieners geloofden dat de rat hen beschermde. Wanneer er een rat doodgaat betekend dat, dat er in de stad een baby geboren is en als een rat over je heen loopt brengt dat geluk en als je een witte rat ziet ook.

Best wel wat gespannen loop ik naar binnen en in de rij spot ik de eerste ratjes. Ze zijn de helft kleiner dan de ratten bij ons en daardoor zien ze er minder bedreigend uit. Ik ontspan een beetje. Het is nog steeds oppassen want de kans om op een rat te stappen is best groot en als je er per ongeluk eentje doortrapt worden ze denk ik niet blij van de buitenlanders. Overal staan bakken met voer en schalen met melk waar meerdere ratten tegelijk van drinken. Het heiligdom heeft een gang rondom en als de korte ceremonie voorbij is loopt ik de gang in om het hart van de tempel te verlaten. Voor me loopt een man die een rat onder zijn voet krijgt en deze nog net op tijd op kan tillen. De ratten zitten in hoekjes en gaatjes en kruipen in en uit. Doordat ze voldoende te eten hebben zijn ze niet geïnteresseerd in mensen en alleen maar bezig met eten en met elkaar. Naast ratten zijn er ook vliegende ratten, duiven en sommigen zijn dood. Das wel een vies gezicht. Het complex wordt ook schoongehouden, het valt mij mee met de stank en uitwerpselen. Carla staat voor me en om een foto te maken staat ze op haar tenen en een rat kruipt eronder. Dichterbij heb ik ze niet gezien. Alle voorzorgsmaatregelen waren gelukkig overbodig en als ik weer buiten sta maak ik eerst mijn voeten schoon met desinfecterende doekjes. Terwijl ik dit aan het schrijven ben moet ik aan Frieda denken, je zit vast te gruwelen tijdens het lezen😉😉😉. De ratten zijn in de avond en nacht veel activer dus de meesten lagen denk ik nog te pitten. We lopen nog eens tijdje rond op het marktje voordat de bus richting fort vertrekt.

Het Junagarh fort is het enige fort in de provincie Rajasthan dat niet op een hoogte is gebouwd maar op straatniveau ligt. Verder heeft het alle kenmerken van alle eerdere beschreven forten. Dit fort heeft een collectie van persoonlijke bezittingen van de Maharadja uitgestald. Waaronder een vliegtuig en twee opgezette luipaarden die hij bejaagd heeft. Een beetje jammer is dat alles onder het stof zit en niet wordt schoongehouden waardoor het vergane glorie is.

De Indiërs kiezen massaal voor deze lokatie om hun trouwfoto s te laten maken want de stellen rijden af en aan. Een grote groep Westerlingen  is nog steeds een  bezienswaardigheid want we worden nog steeds graag op de foto gezet.

Na een sanitaire stop, handgel en schoonmaakdoekjes in de aanslag gaan we weer.

Bij de ATM doe ik goede zaken en dat was nodig ook want in mijn portemonneetje klinkt inmiddels een echo.

We gaan door naar de kamelen farm. Er is een ziekenboeg waar een aantal dieren apart staan en een weide waar de een tot tweejarige dieren staan. Deze zijn lekker nieuwsgierig en komen op ons aflopen. Wanneer er een paar wat gras krijgen komen er meer op af. Een kameel laat zelfs het plastic flesje wat hij op staat te kouwen hiervoor vallen. De groep neemt een ijsje gemaakt van kamelenmelk maar ik sla ff over.

De bus brengt ons terug naar het hotel waar ik een lichte lunch neem en besluit mijn blog bij te werken, in de koelte van de foyer want op de kamer is geen wifi.

Het begint druk te worden in de foyer want de bruiloftsgasten beginnen binnen te druppelen twee mannen zijn bezig om lange doeken uit de verpakking te halen en al snel wordt duidelijk waar deze voor zijn. Een voor een laten de gasten zowel mannen als vrouwen en jongens zich een tulband om het hoofd draaien. Iedereen ziet er prachtig uit.

De bruidegom heeft ons uitgenodigd voor het feest maar als groep voelen we ons hier niet prettig bij en dus bedanken we beleefd. Dat betekend niet dat de festiviteiten aan ons voorbij gaan want inmiddels staat er een kwartet op trommels te spelen en dat is oorverdovend net als de andere band die een meer Braziliaans ritme speelt.

Zij zullen elkaar de hele avond afwisselen. We eten in het hotel want het eten is hier goed en hier hebben ze wel een koude Kingfisher. Wanneer ik even alleen aan onze tafel op het dakterras zit wordt ik aangesproken door een Indiër die met twee andere mannen, aan een andere tafel zit. Of ik wat wil drinken, ben ik getrouwd en of ik alleen ben? Ik wordt wel vaker aangesproken, meestal wordt er dan gevraagd waar ik vandaan kom en of ik met hen op de foto wil. Dit voelde niet prettig en heb om te beginnen het aanbod van een drankje afgeslagen en Aad je weet het nog niet maar inmiddels zijn we ook getrouwd 😉😘. Verder heb ik tegen de man gezegd dat ik hier met mijn familie ben. De gids van de groep zat bij ons aan tafel en toen ik hem het voorval vertelde deed hij het eerst af als ach niets aan de hand tot ik zei wat hij allemaal gevraagd had. Voor ik het wist stond hij.nij de mannen aan tafel. Aditye is een grote man en kan intimiderend zijn. Verder heb ik geen last meer gehad van ongewenste aandacht.