Jaipur

Ontbijt om 07.00 uur, vertrek om 08.00 uur althans dat was de bedoeling. Netjes om 07.05 beneden maar ontbijt nog niet klaar. Om half acht ontbijt. De bus is bij de garage om het probleem met de koppeling te verhelpen. We zitten om tien voor negen in de bus. Helaas wil de versnelling weer niet pakken. Ter plekke kruipt er iemand met een steeksleutel onder de bus. Even trekt hij op en dan staan we weer stil. Aditye is met zijn eigen auto gekomen en is teruggelopen naar het hotel om zijn auto op te halen.  Het lukt de chauffeur om heel zachtjes te rijden maar je voelt en hoort aan de motor dat  het vermogen niet overgebracht wordt zoals anders. De bedoeling is om ons naar de tuktuks te brengen, die ons dan naar het Amber fort zullen brengen. Achter me schiet  een stel in de paniek en vinden het onverantwoord om verder te rijden. Sietse schiet naar voren en maant de chauffeur op zo n grove manier tot stoppen dat de helft van de bus hier op ageert. Zij en een aantal anderen stappen uit. Er is niets aan de hand en ik blijf net als een aantal anderen rustig zitten. Wanneer Aditye terugkomt zegt hij niks maar zie ik aan alles dat hij woest is. Wanneer de tuktuk s geregeld zijn, rijd hij in zijn eigen auto met vier passagiers naar het fort. 

Het is een half uur in de tuktuk en een geweldige rit, dwars door de oude stad waar ik nog niet geweest ben. Het verkeer is mayhem maar nog niets vergeleken met wat ik bij het fort aantref. Het is een ongeorganiseerde bende met autos tuktuks, jeeps, bussen, mensen te voet en ongelofelijke opdringerige verkopers van allerlei prullaria voor spotgoedkoop. Het zijn allemaal mannen en zo opdringerig als ze hier zijn, heb ik ze nog niet meegemaakt. Nee zeggen maakt niet uit, beleefd weigeren heeft geen zin, ze wegsturen heeft geen zin en grof weigeren heeft ook geen zin. Het enige wat helpt is je rug naar de aanbieder toekeren maar op het moment dat je je omdraait staat er alweer een ander met andere prullaria voor je neus.

Tien meter van ons af staan de  beschilderde olifanten, ze worden naar een platform geleid waar de toerist makkelijk op kan stappen. Ik kies ervoor om met de jeep naar boven te gaan. De stoeltjes zitten op de rug van de olifant en drukken daarmee op de ruggengraat van het dier. Ik vind het zielig en valt voor mij in de categorie dolfinarium. Een kameel is er meer op gebouwd. Als we achter de oren hadden gezeten was het misschien een ander verhaal geweest. De olifanten zijn er tot 11 uur daarna zijn ze elders. Het is wel een imposant gezicht als ze door de poort komen, prachtig. Kan me dan wel een beetje voorstellen hoe het vroeger moet zijn geweest.

Ook dit fort is weer opgebouwd zoals andere forten die we hebben gezien. Deze Maharadja had 12 vrouwen waar hij mee getrouwd was en een aantal concubines. Zijn echtgenotes hadden allemaal hun eigen paleis die met een gang en trappen verbonden zijn met het paleis van de Maharadja. Zo kon hij zijn vrouw van keuze bezoeken zonder dat zijn andere vrouwen dat wisten. Kan me dit trouwens niet voorstellen dat de vrouwen daar onderling niet over spraken. Dat zal met 12 vrouwen gekonkel en afgunst zijn geweest. Zij hadden een gezamenlijke binnenplaats waar ze bij elkaar kwamen.

Het is heet en ik probeer af en toe wat schaduw te zoeken. Binnen in het paleis is het koel door het marmer, met kleine gangetjes en trappetjes. De koninklijke poepdoos zijn twee uitgehakte sleuven in het marmer. In zijn bad kon hij rechtop staan, lijkt me best lekker. De Kamasutra heeft ook zijn plek in het paleis. Hij kon natuurlijk geen 12 vrouwen en de nodige concubines tevreden houden. Daar had wij wat hulpmiddelen voor nodig. Ook de enuch leverde zo zijn bijdrage, bv door het bedienen van de schommel.

Bij de uitgang is een bookstore waar een van de groepsleden wil kijken naar een bepaald boek. In het winkeltje ertegenover is voor iemand anders weer iets anders te vinden. Ik kijk er rond maar kan niks van mijn gading vinden. Wanneer ik weer buiten kom is de groep vertrokken. Ik besluit verder te lopen en zet er flink de pas in. Vrij snel vind ik een paar andere groepsleden maar van Aditye geen spoor. Het beste is om nu als groep bij elkaar te blijven en gezamenlijk besluiten we welke kant we opgaan ondertussen belaagd door agressieve verkopers. We lopen richting Jeeps en ineens is Aditye daar weer, de groep is weer compleet. We rijden met de Jeeps naar beneden. De olifanten zijn weg en de poep wordt netjes opgeruimd en afgevoerd. Aditye staat te bellen. We staan in de brandende zon en hij koopt voor iedereen een flesje drinken wat erg welkom is. De bus laat lang op zich wachten en Aditye neemt ons mee naar een souvenirwinkel waar het heerlijk koel is en banken staan. Carla heeft haar oog laten vallen op een beeld van Ganesh maar te duur. Het wordt stevig onderhandeld maar Carlaa houd vol een als ze  wegloopt komt de verkoper haar achterna en accepteerd haar bod dat de helft van de oorspronkelijke prijs is. Nog steeds geen bus maar twee winkeltjes verderop wel een koffieshop, zo een waar koffie geserveerd wordt. 😁We drinken koffie en ik ben gek op de chai dus bestel ik die en krijg tot mijn vreugde een koffiemok vol en niet zo n klein espresso kopje en dat voor 100 rupees. Alles is hier zoet maar ik vraag zonder suiker en deze is door de gember lekker pittig. Dan komt daar de bus aan, yes hij is gemaakt🙏 en vertrekken we naar een restaurant voor een late lunch.

Dan terug naar het hotel, een prachtige Haveli en wanneer ik op de gang van mijn etage loop, zie ik ineens een paar blote tenen en als ik goed kijk dan zie ik een schilder op een touwladder, ongezekerd aan het werk.

Met een klein clubje gaan we op zoek naar een stoffen winkeltje dat in de buurt zou moeten zijn. Natuurlijk kunnen we het niet vinden en als we op de hoek van de straat staan te overleggen komt daar uit het niets jawel een tuktuk aanrijden. Hij weet het wel. We trappen erin enja hoor hij brengt ons naar de winkel van zijn neef waar we er al teveel van hebben gezien. We gaan weer weg en hij wil ons ergens anders heen brengen maar wij maken goed duidelijk dat we naar het hotel willen. Gelukkig gaat hij de goede kant op.

Ik heb nog een half uurtje voordat we opgehaald worden om naar de Hindoetempel te gaan om een dienst bij te wonen. Het is een prachtige tempel en Aditye leid ons rond en verteld wat er te zien is. Fotograferen is ten strengste verboden en hier wordt ook streng op toegezien. De tempel is prachtig. Wit marmer, gebrandschilderde ramen en doorschijnend marmer van Ganesh dat alleen doorschijnend is als het licht er van buiten naar binnen op schijnt. Dan begint de ceremonie iedereen gaat staan begint te zingen en te klappen op het ritme van een soort klankschaal en er wordt met een kandelaar met wierrook gezwaaid naar twee meer dan levensgrote beelden die op een soort altaar staan opgesteld. De voorganger heeft een soort zIlveren Nautilus schelp bij zich waar water inzit en dit gooit hij over de menigte uit. Dit is water van Ganges, niet de rivier maar de God Ganges en daarmee heilig. De menigte loopt de ronde achter het altaar langs en daarmee is de ceremonie beëindigd.  Dit is twee keer per dag, iedere dag.

We staan weer buiten en lopen naar een kleinere tempel die van binnen verguld is. Hier hetzelfde ritueel alleen worden er geen klankschalen maar trommels gebruikt. We gaan onder de indruk van wat we gezien hebbben terug naar het hotel.

Ik wil snel wat eten en naar bed want morgenochtend  vertrekken we om vijf uur om op tijd in Delhi te zijn voor de vlucht naar Varanasi. Alleen dat snel iets eten lukt niet helemaal we moeten anderhalf uur wachten op onze bestelling. Binnen is nog een poppenspel aan de gang en dean wil dat ik kom kijken maar ik ben erg moe en besluit naar bed te gaan.