Crematies

Ook vandaag gaat de wekker weer om vier uur, ja het is hard werken ik weet het en ik klaag ook niet.

Het is nog donker als we aankomen bij de Ghats en naar beneden lopen om naar de boot te gaan. Op het platform zit een familie en zijn pelgrims zo te zien want ze hebben een vlag bij zich. De kleur maakt niet uit, het zijn wel verschillende goden die aanbeden worden. Aangezien er geen wind staat hangt de vlag slap en kan ik niet zien om welke god het gaat. De familie zit op een rij met hun gezicht naar de Ganges gericht, voor hen liggen een aantal mensen te slapen. Een man wordt wakker en gaat rechtop zitten.

Een halve meter naast de familie plast een hond. 

Het leven in India is wonderlijk. Het wordt schemerig en we lopen verder naar beneden naar de boot. Er hangt een bordje; voorzichtig kans op verdrinking. De schemering is kort en het ochtendlicht is zacht maar niet fris. Bij de Ganges brand een eeuwig vuur, houtgestookt. Gek genoeg stinkt het niet naar verbrand haar oid, of ik ben niet dichtbij genoeg geweest om het te duiken. We stappen op de boot, een houten geval met banken aan de zijkant en de motor in het midden afgeschermd door een stalen kooi. Ik kan zien dat er water onder de motor staat.  Langzaam varen we langs de oever van de Ganges en we zien mensen baden in de rivier. Veel Indiërs willen in Varanasi streven om aan de Ganges gecremeerd te worden. We liggen enorme houtstapels op de oever.  Hoe meer je betaald hoe meer hout er gebruikt kan worden. Alles kost geld. Het aanmaakhout, het hout en de ghee die gebruikt wordt als brandversneller. Ee zijn meerdere crematieplekken en op de grootste  zijn drie verdiepingen waar overledenen gecremeerd worden. Het lichaam is in doeken gewikkeld en wordt eerst ondergedompeld in de rivier. Dan op de crematieplek gelegd en het hout aangestoken.  Vanaf de boot zien we verschillende vuren waar crematies gaande zijn. Bij het vertrek met de boot heb ik een soort bloemen offer gebracht, een bakje met bloemen met een waxine lichtje in water gelegd. Ik heb daarbij een wens gedaan. Na de boottocht gaan we terug naar het hotel voor het ontbijt.

Na het ontbijt ga ik een poos terug naar bed dat heb ik even nodig. In de middag zoek ik het winkelcentrum op waar we gisteren langs gereden zijn. Op de derde verdieping is een bioscoop met Bollywood films en een Kentucky Fried Chicken. De winkels met dameskleding die er zijn zijn duur of verkopen alleen de traditionele kleding. Er is wel veel aanbod voor moderne herenkleding. Beneden is ook een Mac Donalds waar ik een koude koffie zonder ijs bestel. Wanneer ik wat afgekoeld ben, het is nog steeds ruim 30 graden, loop ik weer terug naar het hotel in de koelte van de lobby werk ik mijn blog bij. Aditye komt binnenlopen en we hebben het over Masala Chai. Op de hoek wordt het verkocht en we gaan er samen even heen. Aditye laat de aardewerken kommetjes met Heet water uitspoelen, iets wat mij niet gelukt zou zijn en daarom drink ik als ik alleen op pad ben geen Masala Chai. Het is heerlijk en ik loop weer terug naar het hotel en bel nog even met Aad. Ik besluit toch nog even naar het shopje op de hoek te gaan op jacht naar souvenirs. Ik heb afgesproken om om vier uur met mijn clubje oppaste gaan en we gaan naar hetzelfde winkelcentrum waar ik eerder ook was. Wederom door het detectiepoortje naar binnen, en ook hier is de scheiding tussen man en vrouw. We zijn snel uitgekeken en de mannen willen een hamburger van de Mac. We hadden van een weverij gehoord en besluiten daar te gaan kijken. We worden meegetroond naar de winkel boven maar willen graag de weverij zien dus weer naar beneden. Mannen zijn aan het weven zittend op een houten plank en het weefgetouw met de voeten bedienend. Er zijn twee wevers actief, een op de echt traditionele manier waarbij iemand anders de draden boven bedient waardoor het patroon gemaakt kan worden ende andere met behulp van enorme ponskaarten die vroeger bij IBM gebruikt werden maar dan dikker en groter. De patronen zijn ingewikkeld en fijn. Als we uitgekeken zijn, gaan we uit fatsoen nog even naar boven naar de winkel. Enkelen kopen hier nog iets van de prachtige zijde stoffen. We vragen aan de shophouder naar een restaurant en hij verwijst ons naar een hotel in de volgende straat. Het zag er duur uit maar uiteindelijk vielen de prijzen mee en hebben we heerlijk gegeten, in een mooie omgeving en met een hele prettige bediening. Voor sommigen zijn we nog steeds een bezienswaardigheid en een meisje van 8 dat goed Engels spreekt wil met ons op de foto, haar broertje is te verlegen. Voor het eerst deze reis een nagerecht, walnoten honing cake, lekker maar zoet en veel. Het is maar een klein stukje lopen naar het hotel en ik lig op tijd in bed.