Pokhara Sunrise

Gisteren heb ik met mijzelf afgesproken dat als het niet zou regenen ik mee zou gaan om de sunrise te bewonderen. Het is droog dus douchen en naar beneden. Het is tegen vinden en de gids is er nog niet. Hij reageert niet op appen en ook niet op bellen. Het is 05.20 als hij eindelijk verschijnt en dan moeten we nog op het busje wachten. Als dat komt blijkt dat te klein te zijn, waar heb ik dat eerder meegemaakt? We gaan in Pokhara ergens linksaf en dan een weggetje op dat steil omhoog gaat. Dit is te smal voor onze grote bus. Boven moeten we nog een flink stuk klimmen maar niet zo hoog als gisteren, of begin ik eindelijk wat conditie te krijgen. We zijn niet de enigen en de grootste groep gaat rechtsaf, terwijl wij nog een stukje doorklimmen. We komen bij een winkeltje waar we een trap oplopen om op een plat dak uit te komen. Het is al aan het schemeren en de eerste toppen van de Annapurna zijn zichtbaar.

Het vroege opstaan is nu al de moeite waard. Het wordt in een rap tempo steeds lichter en de zon raakt dan voor het eerst vandaag de toppen aan en ik realiseer me dat ik dit nooit meer zal zien maar ook nooit meer zal vergeten. We zijn er allemaal stil van zo mooi. Ondanks dat het fris is blijven we nog even dralen. Jammer genoeg kunnen we hier niet de hele dag blijven staan. Het busje brengt ons terug naar het hotel en omdat de gids op de heenweg moest blijven staan, besluit hij terug te lopen. Terug in het hotel eerst ontbijten. De gids wil afrekenen voor het busje $15.- per persoon. Dit is veel te duur en we weigeren dit als groep te betalen. Gopal heeft het duidelijk niet makkelijk. 

Ferrol en Carla gaan paragliden en ik had al eerder met Carla afgesproken dat ik mee zou gaan. Uiteindelijk lukt dit niet omdat ik niet op tijd afgezet kan worden op de plek waar ze zullen landen. Erg jammer. Ik besluit nog een uurtje naar bed te gaan tenslotte was het erg vroeg vanmorgen.  In Nepal is het vandaag Holi, in India morgen, en ik wist eigenlijk niet dat dit ook in Nepal word gevierd. Holi is een soort nieuwjaar, volgens de gids de viering van de start van een nieuw seizoen maar ik zie allerlei spandoeken en posters met 2097 erop dus ik zou eerder gokken op nieuwjaar.

Ik heb zin in koffie en besluit naar moondance te gaan die hebben een terras boven met uitzicht op de straat waar de festiviteiten plaats vinden. In de ochtend vooral door kinderen en later op de dag door vooral dronken toeristen. Ik bestel een Spiced Nepali Milk Tea, de Nepalese variant van  de Masala Chai en een stukje lemmon merengue pie die beiden uitstekend bevallen. Ik blijf nog even zitten en ook de daaropvolgende cappucino is heerlijk. Intussen komt er een optocht voorbij met mensen die gekleurd zijn door het chemische poeder. Het zijn voornamelijk toeristen en een enkele Nepalees. 

Dan krijg ik een appje van Carla of ik mee ga naar een monastery. We nemen een taxi vanaf het hotel en spreken vooraf een prijs af 1000.- NP rupees per persoon. De taxichauffeur brengt ons erheen, wacht op ons, brengt ons naar de old city en vervolgens terug naar het hotel. Dat is wel wat anders dan $15.- voor een ritje boven naar de berg. We lopen het gebouw binnen en in eerste instantie zien we niemand behalve enkel.spreuken boven de deur van Boeddha en Martin Luther King. We lopen een gang door met allemaal klaslokalen en aan het einde van de gang zie ik een aantal monniken, kinderen een blanke man en twee blanke vrouwen. Er blijkt een tandarts uit Denver aanwezig te zijn die op basis van vrijwilligerswerk de jaarlijkse controles doet en tandenborstels uitdeelt. We hebben maar heel even tijd om te kletsen want er staat een behoorlijke rij te wachten. Ik spreek een van de monniken aan en zeg dat we het klooster willen bezoeken, of dat mag en of er iemand is die ons rond wil leiden. Dat kan en hij plukt een van de oudere jongens uit de rij die hij hiervoor aanwijst. Dit blijkt Jo te zijn, zijn Engelse naam want zijn Nepalese naam is voor ons te moeilijk om uit te spreken. Jo neemt ons mee naar de stupa. Deze is gebaseerd op de Tibetaanse ontwerpen en een van de afbeeldingen is de snowlion. Een andere afbeelding is een cirkel met daarin drie halve cirkels die op het ging en yang teken lijken maar het niet zijn. Zij representeren de drie uitdagingen die wij als mens te verduren hebben; boosheid, verlangen en afgunst. Als mens hebben wij deze dingen te overwinnen en als we dat kunnen hebben we verlichting bereikt. Het algemene principe van het boeddhisme is natuurlijk dat het niet om je eigen verlangens gaat maaar om het zijn in het hier en nu. Het is de reis en niet de bestemming. Ik hoop dat ik me dit morgen als ik zes uur in de bus door elkaar geklotst word nog kan herinneren. Het klooster is ook een school waar alleen jongens worden opgeleid. Jo is al 16 jaar aan het studeren en denkt nog 10 jaar nodig te hebben. Hij weet nog niet wat hij wil gaan doen. Hier verblijven alleen jongens maar er zijn ook gecombineerde scholen/kloosters waar zowel jongens als meisjes opgeleid worden. Jo neemt ons mee een trap op en we komen op een groot plein met aan de ene kant 8 verschillende stupas op een rij met in het midden de plek om boter te offeren en aan de overkant de tempel. Door boter te offeren en wierrook te branden kun je een soort van sorry zeggen voor de dingen die je niet goed hebt gedaan. Op dit plein staat ook het gebouw met de keuken en de slaapvertrekken van de jongens en de staf. Jo spreekt goed Engels maar moet soms even nadenken over de vertaling. Het is een prachtige plek die rust en vrede uitstraalt, een plek waar ik gewoon even zou willen zitten en zijn. We mogen de tempel bezoeken en als de deuren open gaan weer ik niet wat ik zie. Er is een enorm altaar met een beeltenis van boeddha en daarvoor staan kartonnen figuren. Jo verteld dat er vier stromingen binnen het boeddhisme zijn en dat degenen die staan afgebeeld de mensen zijn die nog meer gestudeerd hebben dan de monniken in het klooster en dat zij eigenlijk aangeven hoe men zich in het klooster en het leven dient te gedragen, de VIPs zoals Jo het zegt. We lopen clockwise rond en vragen hem honderduit en Jo verteld graag. Er staan een soort bergjes en als we vragen wat het zijn blijken het een soort jassen te zijn die de.monnikken dragen als ze het koud hebben in de tempel. Dat monniken ook menselijke behoeften hebben blijkt uit een lege verpakking van koekjes die onder een van de banken ligt.  Er staat een soort hoekje afgeschermd met dik plastic en Jo verteld dat hierin vier maal per jaar op bepaalde feestdagen een Mandela van zand  wordt gemaakt die binnen een dag klaar moet zijn en als hij klaar is direct wordt uitgeveegd. Het gaat om reis, niet om het resultaat, het gaat om het hier en nu, het zijn. Wanneer ik vraag naar het vervullen van een basis behoefte zoals eten zegt Jo dat er drie manieren zijn waarop je hier mee om kunt gaan; je eet, je eet niet of je mediteert waardoor je niet meer aan eten denkt. Het is aan jou de keus en als je dan probeerd de goede keuze te maken, leef je zoals boeddha bedacht heeft dat het goed is. We verlaten de tempel en onze chauffeur is bijzonder geduldig geweest waarvoor ik hem bedank en dan zie ik een gebedsruimte met een enorme gebedsmolen met daarboven het opschrift omi pad me hum. Er zijn veel gebeden middels deze molen verzonden en die van mij mag er ook bij. Het klooster en de school zijn niet zoals ik verwacht had zelfvoorzienend maar afhankelijk van giften en vrijwilligers die tegen betaling in het klooster kunnen verblijven. Uiteraard doneren we. Ik ben onder de indruk niet alleen van de tempel want die is prachtig maar vooral van de fijne sfeer die er is en het gedachtengoed die de basis is. Een beetje stil van wat we gezien en ervaren hebben stappen we weer in de auto. Geen van ons heeft zin om heel uitgebreid naar de oude city te gaan, we hebben allemaal wat tijd nodig om na te denken en te laten bezinken wat we hebben gezien en gevoeld.